In 1982 (ja, dat is alweer 25 jaar geleden) was ik bezig met de verbouwing zeg maar vernieuwbouwing van onze toekomstige woning. Er werd door veel disciplines en dus door veel mensen hard aan gewerkt op een ambachtelijke manier.
En de hele zomer hadden we prachtig zonnig weer, elke dag, drie maanden lang. Geen zeiltje was nodig.
Echter was er één uitzonderlijk moment.
De constructie vroeg om het plaatsen van een stalen balk, je weet wel zo'n H-balk om de ruimte eronder wat groter te kunnen maken. TV-Woonprogramma's zitten er tegenwoordig vol mee.
De plaatselijke smid bracht de balk op de "platte kar" en iedereen werd bij elkaar geroepen om de balk met de hand (waarom een kraan huren, dat kost maar geld was het devies van de aannemer) op zijn plaats te leggen. Het pad werd geëffend, afspraken gemaakt en hup allemaal onder de balk.
Op het moment dat iedereen onder die loodzware balk stond en geen kant meer op kon gebeurde wat niemand in het voorbije half uurtje had zien aankomen...het was opeens betrokken en een stortbui daalde neder. Je weet wel zo'n echte zomerse, niet die nattigheid van nu die nergens vandaan komt en naar toe gaat maar zo'n bui die zegt: ff hup en achter de wolken schijnt de zon. Zo'n bui. Maar wij konden nergens heen. Grinnikend van de onmacht hebben we zeiknat de balk op zijn laats gelegd, we konden niet anders. De bui was ook weer direct voorbij en binnen een kwartier weer stralende zon.
Je zou wellicht denken een slecht teken of zo maar ik geloof meer in een plagerijtje of zegening, tenslotte zijn in de twaalf jaar dat we er gewoond hebben onze drie prachtige kids geboren en hebben we er veel pret met vrienden gehad.
Het huis staat er nog en na een forse tweede verbouwing wonen mijn ouders er alweer bijna 10 jaar.
26 november 1982
Dat goeie ouwe huis aan de Djept! Heel veel goede herinneringen... :)
BeantwoordenVerwijderenTim
En komt er trouwens een 25-jarige bruiloft?! :)
BeantwoordenVerwijderen