Ademen we niet allemaal dezelfde lucht?
Door onze aandacht voor 90% te richten op zaken die zich van elkaar onderscheiden maar die er slechts voor een klein deel toe doen vervormen we de maatschappij tot goed, beter, best, beste, allerbeste, aller-allerbeste, aller-aller beste +1.
We zien het overal terug.
Merk A brengt een “revolutionair” nieuw ding (concept zeggen ze dan) op de markt. Bij het woord markt denk ik zelf nog steeds aan de wekelijkse kraampjes in het dorp maar dat terzijde.
Heel snel hebben merk B t/m Z dan ook zo’n “ding” maar dan beter. Daardoor loopt iedereen die zo’n “ding” nodig heeft over zijn of haar schouder te loeren of er niet iemand is met een “betere”. Dingen die simpel 10 jaar mee zouden kunnen zijn zo al na 1 of maximaal 2 jaar afgeserveerd.
Bij het beoordelen van het “ding” voorafgaand aan de aankoop is dan ook alle aandacht gericht op de verschillen. Verschillen die er niet meer toe doen wanneer je tot aankoop bent overgegaan. Dan is jouw “ding” het beste.
Ademen we niet allemaal dezelfde lucht?
We maken er een hobby, nee een métier, van om iets relatiefs simpels zodanig te verpakken dat het een enorm belang gaat krijgen. Terwijl het er niet om vraagt en het dus slechts de bedenkers van de nieuwe verpakking pleziert.
Het aanbrengen en in standhouden van dakgoten is zoiets simpels. Het kost wat, af en toe lekken ze en na een bepaalde tijd moeten ze worden vervangen. Dat is al zolang mensen het handig vinden om al dat regenwater enigszins beheerst af te voeren ter bescherming van het gebouw en tegenwoordig de gezondheid (bouwbesluit).
Simpel, nietwaar? Nou, tegenwoordig niet meer hoor!
Stel je een construct voor dat is opgebouwd uit allerlei van deze simpele delen: een gebouw. En bovendien: je bezit meerdere van deze gebouwen, zelfs vele.
Dan wordt het simpele aanbrengen en in standhouden van dakgoten opeens omgeven met integrale huisvestingsplannen, meerjarige onderhoudsplanningen, beheersstichtingen, operationele lease constructies, OPEX, CAPEX, PPS, design-build- finance-maintain-operate, Europese aanbestedingen, consortia, duurzaam, cradle2cradle, doordecentralisatie, vastgoedbedrijven, coöperaties, mededinging, kartelvorming, belangenverstrengeling, politiek.
Stenen stapelen, dak erop, goot eraan, verwordt tot iets waar velen zich op papier, adviserend, raadgevend, plannend en managend tegenaan bemoeien en waar in vele gevallen vanwege allerlei nieuwe regels de dakgootdeskundige vakman zich juist niet mee mag bemoeien.
In de zoektocht naar de vorm van de organisatie ter realisatie en in standhouding van gebouwen wordt er dan ook vooral gefocust op de verschillen: wat is beter en voor wie?
Aan de dakgoot is niets veranderd, de prijs die we ervoor betalen wel.
Ademen we niet allemaal dezelfde lucht?
Politieke programma’s. Deze blinken uit in het -mooi verpakt- helder maken van de verschillen ten opzichte van elkaar. De kiezer moet iets te kiezen hebben.
En daar zit het hem in.
De kiezer wil niets te kiezen hebben. Dat heeft de politieke marketing bedacht. De kiezer ziet al die verschillen al elke dag, 24 op 7. Van die betrokken werkgever die nadenkt over zijn werknemers en de relatie tot zijn beloning tot de allenstaande moeder met probleemkinderen, criminaliteit en onverdraagzaamheid. Rood, Groen en Blauw leven al samen.
Maar er zijn ook -gelukkig maar- een heleboel overeenkomsten. Van de lucht die we inademen en het wolkendek dat je kunt bewonderen tot families, vrienden, buurten, sportteams en clubs, bands, gezelschappen, koren, dansgroepen, klas en schoolgenoten, collega’s, werkrelaties, … , samenleven op basis van overeenkomsten.
Zo zou onze maatschappij ook bestuurlijk moeten worden ingericht, sterker nog, onderscheid maken op basis van verschillen moet worden beperkt dan wel gestopt, nee, niet worden verboden maar vrijwillig gestaakt op basis van overeenkomstig inzicht.
Wij zijn de maatschappij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten