Doodstraf

Een straf is in eerste instantie (en verder instanties ook) corrigerend van aard.
Een preek met psychologische druk (voorheen tik op de vingers) leert een kind dat zomaar koekjes pakken niet gepast is. En zo in een groeiende schaal van impact (overtreding, diefstal, moord, volkerenmoord, oorlogsmisdaden) corrigeert de maatschappij zichzelf.

De correctie verlangt reactie: van "o, sorry, ik zal het niet meer doen" tot inzicht in en berouw over verrichte daden.

Een misdadiger, hoe wreed en verwerpelijk zijn of haar daden ook, zonder inzicht en berouw ter dood brengen mist dus volledig het corrigerende doel. Zinloos dus, het bevredigd slechts het ongenoegen (en de onmacht) van de slachtoffers wat begrijpelijk is. Het corrigeert niets.

De voorbeeld functie voor andere misdadigers is een hard geroepen argument vóór deze doodstraf (en andere straffen). De uitvoering ervan leert hen slechts dat het verstandig is om het slimmer aan te pakken en uit handen te blijven van deze maatschappij.

Berouw leert de dader dat er een weg terug is. Geen enkele dader kan zijn daden ongedaan maken maar kan er wel direct mee stoppen.

Jaha, maar er is toch ook gedrag dat wordt veroorzaakt door een ziekte of afwijking? Dan dienen wij te genezen hetgeen we ook doen. Soms echter overheerst de gedachte: als tie maar niet ontoerekeningsvatbaar is want dan ontloopt ie zijn straf.

Het doel van straf is en blijft correctie. Zonder dit doel is straf een misdaad.

Een misdadiger die door het gelopen proces wél berouw toont (en ernaar handelt) toch ter dood brengen is dus ook zinloos want de beoogde correctie heeft toch al plaats gevonden.
Ja, hoor ik denken, soms komt berouw te laat. Ik heb het hier dus niet over krokodillenberouw maar écht berouw. Als je je hart openzet weet je het verschil.

Ik ben ervan overtuigd dat elk kind een beter gevoel heeft na de corrigerende ingreep dan na het schielijk weggeslikte koekje en dat datzelfde gevoel in ons allen schuilt.

Het hiermee omgaan is zeker niet de gemakkelijkste weg maar de uitvoering van de doodstraf lost niets op. Indien de mens steeds de gemakkelijkste weg zou hebben gekozen waren we niet waar we nu zijn (beschaving) maar prikten we nog steeds een konijntje aan het hout vuurtje voor de grot om ons heen kijkend of de buurman niet op rooftocht is met zijn knuppel. Sterker nog: de aarde zou reeds ernstig leeg zijn.

Doodstraf: nee.

Tevreden zijn dat "anderen" dit varkentje wel even wassen is wellicht nog erger?